Rozdział III

 Zrozpaczona i zraniona gryfonka biegła ile sił w nogach w stronę starego domu , który kiedyś był zamieszkany przez mugoli kilka wieków temu a teraz jest opustoszałą i zapomnianą ruderą . Nie obchodziło ją już nic , to ,że jest tylko w koszuli , to że nie ma butów , że nie jest umalowana , że każdy może ją zobaczyć  i wyśmiać ( oczywiście tylko czarodzieje bo mugole nie mieli pojęcia o tym miejscu , zresztą było ono dobrze strzeżono przez zaklęcia ) . Chciała tylko uciec i zostać na chwile sama . Ogarnąć swoje emocje i sprawy . Poukładać myśli i zastanowić sie co dalej . Często kłócili sie z Ronem ,ale on sie nigdy nie wyżywał  na nikim i nie ranił jej takimi ostrymi słowami , zawsze padały nic nie znaczące słowa typu : spadaj , mam cię dosyć , wkurzyłeś mnie , odejdź ,ale nigdy nie padały takie ostroe słowa jak podczas dzisiejszej kłótni . Możliwe ,że był zły ,ale to go nie tłumaczyło . Wiedział ,że ginni jest wrażliwa i ze łatwo ją urazić a mimo to nakrzyczał , nawet mało powiedziane. Nawrzeszczał to jest dobre słowo na opisanie jego czynu . Nawrzeszczał  na nią i po chamsku potraktował .

Fred wyszedł z nory i rozglądał sie po całym ogrodzie w poszukiwaniu Gryfonki , chciał jej pomóc. Podobała mu sie od dawna ,ale nie aż tak . Dopiero dzisiaj jak zobaczył ją w tym skąpym wdzianku zrozumiał jaka jest piękna i ,że pragnie jej i jej ciała. Nie patrzył na nią wcześniej i nie zalecał sie do niej ze względu na Rona ,ale teraz jak oni sie pokłócili i Ron ją tak potraktował , zresztą go też w końcu rzucanie się z pięściami na brata nie jest normą , nawet w ich rodzinie . Od ich kłótni  miał drogę wolną do Hermiony  i gotowy podryw przy okazji . Przecież dziewczyny lecą na czułych i wrażliwych kolesi ,którzy je chętnie wysłuchają i im pomogą . On miał okazje teraz u niej zapunktować . Miał nadzieje ze gryfonka zwróci na niego uwagę i może to z nim Będzie chciała spędzić dzisiejszy wieczór a może nawet  noc – tak na poprawę humoru po przedstawieniu z Ronaldem. Hermiona w końcu dobiegła to starego domu. Wyglądał on tragicznie . Zniszczony z dziurami w ścianach , wyrwanymi drzwiami z nawiasów , potłuczonymi oknami i pajęczynami w każdym zakątku . Stała tak przez moment i patrzyła na dom porośnięty bujną roślinnością , wyobrażała sobie jaki ten dom musiał być kiedyś piękny i ile szczęścia musiało w nim być . A teraz został on porzucony , zapomniany … w sumie jak ona . W końcu Gryfonka z strachem w oczach odważyła się wejść do środka. Było w nim ciemno mimo ,że promienie słońca wpadały przez różne dziury w dachu i inne szczeliny w domu . Wszędzie było pełno pajęczyny . Zamiast dywanu była trawa i kamienie – niektóre z tego domu . Kujonka szła pustym , wąskim korytarzem na ,którym na końcu znajdowały się schody . Po bokach były różne drzwi do różnych pokojów , łazienki oraz kuchni . Hermiona na początku chciała obejrzeć cały dom ,ale gdy zbliżyła się do schodów pokusa wejścia po nich na piętro była o wiele większa niż przeszukanie domu w celu znalezienia chociaż jednej oznaki tego ,że kiedyś było tu pięknie i mieszkali tu ludzie .

Ostrożnie postawiła nogę na  starych i strasznie skrzypiących schodach. Bardzo się bała ,ale coś ją ciągnęło na górę .

Fred strasznie chciał znaleźć hermione , na niczym mu teraz bardziej nie zależało niż na znalezieniu jej . Nie wiedział gdzie Gryfonka mogła sie udać. Był bez radny , mógł jedynie zdać sie na intuicje , która często go zawodziła. Chłopak usiadł na moment na zielonej trawie obok nory ,zamknął oczy i zaczął Myślec gdzie by sie udał , gdyby był zrozpaczona nastolatka . Nic mu nie przychodziło do Glowy . Ani jeden nawet najmniejszy pomysł . Chłopak był przekonany .że już jej nie znajdzie . Poddał sie i wstał . Postanowił odpuścić i pójść do domu . W tym momencie wpadł mu do Glowy jeden pomysł : "opuszczony mugolski dom" . No tak idioto jedyne miejsce gdzie będzie sama i będzie czuła się jak w domu w końcu jest z rodziny mugoli i żyje wśród nich  -powiedział do siebie po czym szybko pobiegł w stronę domu .

Gryfonka ostrożnie weszła po schodach bojąc się ,że w każdej chwili może spaść i coś sobie zrobić , była by wtedy bez radna – nawet nie wzięła różdżki . Gdy już weszła na górą zobaczyła pokój zabity deskami . Normalnie by go ominęła na kilometr ,ale w tym momencie było inaczej to właśnie do tego pokoju ją tak ciągnęło , to właśnie dla tego pokoju pokonała strach i weszła po tych cholernych schodach . Zaczęła zrywać deski . Z całej siły starała się je oderwać w końcu gdy jej się udało otworzyła drzwi . Doznała szoku . Pokój ani trochę nie był zniszczony jak reszta domu , tapeta była tylko trochę zdarta a na suficie były plamy od wilgoci. Oprócz tego wszystko było poukładane i czyste . Był to pokój dziecięcy . Była w nim kołyska , zabawki i inne przybory dla dzieci . Na półkach było pełno poustawianych zdjęć rodziców dziecka . Większość była ze szpitala, gdy mama tego maleństwa nosiła je jeszcze w brzuchu . O dziwo nie było ani jednego zdjęcia dziecka . Nawet śladu po jego pobycie w tym miejscu . Jakby nigdy się nie narodziła . Hermiona zaczęła przeszukiwać szuflady , były w nich same ubranka dla dzieci i tego typu rzeczy w końcu natrafiła na wycinek z gazety :                 

                                          POTWORNY WYPADEK SAMOCHODOWY   

Straszny wypadek wydarzył się rodzinie Wolton. Historia jest przerażająca i drastyczna . W

dniu 28.05.1986r. na ulicy Embrighten Road w wypadku samochodowym zginął mąż panny

Luise Wolton. Pijany kierowca ciężarówki wjechał w samochód pana Roberta Woltona z

niesamowitą prędkością. Panna Luise nie została poinformowana o wypadku samochodowym

, z powodu pobytu w szpitalu . Dopiero ,gdy pani Luise wyszła ze szpitala po poronieniu

dowiedziała się o tragicznej śmierci jej męża . Zdesperowana Luise wiele razy  próbowała

popełnić samobójstwo jednak nigdy jej się nie udało . Kilka razy była w psychiatry ku

dopiero ,gdy stwierdzono ,że wyzdrowiała i nie potrzebnie przebywa w szpitalu . Wypuścili

panią Luise po czym po jednym dniu dowiedziano się o jej samobójstwie . Powiesiła się  

jednak przedtem poszła zrobić sobie tatuaż o treści  „ na zawsze dla Roberta i Sofi Wolton

moich skarbów bez , których nie umiem żyć” .

W Hermionę uderzyła fala płaczu . Kiedyś ,gdyby z nią zerwał Ron lub by mu się coś stało

ona też by zapewne się zabiła lub pogrążyła w depresji a teraz ? Teraz tylko czuła pustkę ,

złość i rozpacz , ale nie myślała o tym by coś sobie zrobić. Jedyne co to był płacz i łzy ,które

spływały w niezliczonej ilości jak strumienie wody po jej policzkach . Gryfonka usiadła przy

łóżeczku dziecka i pogrążyła się w płaczu . Kochała Ronalda ,ale po tym co jej zrobił już nic

do niego nie czuła . Po prostu musiała wyrzucić z siebie emocje poprzez płacz .

Fred w końcu dobiegł do opuszczonego domu . Bał się wejść do środka ,ale wiedział ,że

Hermiona tam jest i wiedział ,że musi ją z tamtą zabrać . Mimo ,że się bał to wszedł do

środka . Rozejrzał się po parterze w celu znalezienia Gryfonki ,ale jej nie ujrzał. Stanął na

środku korytarza i myślał co zrobić dalej może jej tu nie ma , może niepotrzebnie traci czas

na przeszukiwanie tej rudery . Może Miona już dawno wróciła do nory . Jednak musiał się

upewnić czy jej tu na pewno nie ma . Chłopak rozglądał się uważnie penetrując każdy kąt

opuszczonego domu . W końcu ujrzał schody prowadzące na piętro . Stanął przed nimi nie

pewnie . Zastanawiał się czy wejść po nich i zaryzykować czy spanikować i odejść . Po

chwili myślenia usłyszał kobiecy płacz . Nie zastanawiał się ani chwili dłużej i wbiegł po

schodach na górę W połowie schodów nagle poczuł jak pod nogą traci grunt. Stare schody po

jego ciężarem i mocnym naciskiem uległy i rozpadły się . Fred szybko ręką złapał się za

wystającą belkę . Teraz liczyły się tylko sekundy , czy będzie miał siłę się podciągnąć czy

spadnie i potłucze się ,albo złamie rękę lub nogę .

Hermiona pogrążona w płaczu , zwinięta w kłębek nagle usłyszała głośny huk jakby coś się waliło , szybko wybiegła z pokoju i pobiegła w stronę schodów . Zobaczyła kogoś trzymającego się ostatkiem sił za belkę . Szybko ,ale delikatnie zeszła po schodach ,by pomóc osobie . Nie myślała o tym czy jej się coś stanie czy ta osoba to ktoś zły lub coś w tym stylu . Liczyło się tylko to by pomóc tej osobie. Szybko chwyciła nieznajomą osobę za rękę i starała się ją podciągnąć .

Fred nagle poczuł jak ktoś łapie go za rękę i pomaga mu . Czuł ,że to była kobieta bo mężczyzna by miał silniejszy uścisk ręki i by go podciągnął jednym ruchem ręki. Jednak był wdzięczny bogu za to ,że chociaż ktoś mu pomaga . Z całej siły starał się podciągnąć w końcu się udało , dzięki pomocy kobiety . Ostatkiem sił wspiął się na schody i ujrzał te piękne orzechowe oczy i brązowe loki opadające na twarz dziewczyny .

- Fred ! O mój boże Fred . Dziewczyna rzuciła się na chłopaka . Zarzuciła mu ręce na szyję i mocno przytuliła .

- Miona jak dobrze ,że to ty . Chłopak przytulił ją jedną ręką a drugą podpierał się o stabilny stopień schodów .

 Gryfonka wyrwała się z jego uścisku złapała go za rękę i wciągnęła szybko na górę by ponownie nie spaść ze schodów .

- Nic ci nie jest ? W ogóle co ty tu robisz !? Była zła ,że tu przyszedł i naraził się na niebezpieczeństwo .

- Nie , jestem cały . To twoja zasługa . Przyszedłem tu bo się martwiłem ,że coś sobie zrobisz

lub coś ci się stanie .

- Jaki ty jesteś głupi ! Narażałeś się na niebezpieczeństwo , poza tym jestem duża i

umiem o siebie zadbać !

- Tak ,ale pokłóciłaś się z tym debilem i płakałaś  …. W tym momencie Gryfonka szybko otarła ręką oczy i policzki od łez . Chłopak kontynuował - ….. pod wpływem emocji dziewczyny robią różne rzeczy , a ja nie chciałem by ci się coś stało .

- To miło z twojej strony ,ale to i tak było głupie ! Gryfonka krzyknęła i odwróciła się od

niego .

- No przestań jestem duży umiem o siebie zadbać . Chłopak uśmiechnął się łobuzersko a Miona zachichotała . – Możemy już stąd iść ? Ten dom nie jest odpowiednim miejscem do rozmawiania i spędzania w nim czasu .

- Nie możemy stąd zejść . Zrobiłeś mega dziurę w schodach . Powinieneś schudnąć. Gryfonka zaśmiała się .

- Gdyby nie to ,że to piętro może się za chwilę zawalić już dawno byś leżała na ziemi i

błagała mnie o to bym przestał cię ….

- Mnie co ? Zapytała zaciekawiona.

- Dokończę ,gdy w końcu stąd zejdziemy .

- To się nazywa szantaż ,ale zgoda .

Fred uśmiechnął się do Miony i podał jej rękę . Ostrożnie zeszli po schodach i w końcu znaleźli się na parterze . Chłopak od razu się uśmiechnął . Cieszył się ,że w końcu zeszli z piętra strasznie się bał na nim stać ,ale nie mógł tego pokazać ani powiedzieć Hermionie w końcu z pozoru był odważny i męski .

- Już zeszliśmy więc może puścisz moją rękę i powiesz mi co byś mi zrobił ?                 

Zapytała z ciekawością w głosie Gryfonka .

- A no tak . Chłopak puścił rękę Miony – Co bym tobie zrobił hmmm no niech się zastanowię. Na przykład to . I w tym momencie Fred podniósł Hermionę , przerzucił ją przez ramie i szedł z nią w stronę wyjścia . Gryfonka tylko pisnęła z przerażenia i zaskoczenia .

- Fred ! Aaaaaa puszczaj . Fred . Gryfonka zaczęła go bić delikatnie pięściami o plecy.

- Jesteś pewna ,że mam cię puścić ? Wtedy spadniesz i się poobijasz .

- Fred . Hahahahahah . Proszę to nie jest zabawne !

- A jednak się śmiejesz .

- To jest śmiech połączony z rozpaczą. Proszę Fred ! Zaraz puszczę pawia .

- Nie zrobisz tego , poza tym jestem pewien ,że twój paw by pięknie komponował się z moim t-shirtem . Znowu się łobuzersko uśmiechnął .

- Fred proszę ! Gryfonka nadal nalegała mimo ,że jej się to podobało to chciała w końcu znaleźć się na ziemi.

- No dobrze ,ale coś za coś . Co dostanę w zamian ?

- Hmmmm niech no się zastanowię . Porządnego kopa w dupe . Zachichotała. A wtedy

chłopak ją mocno podrzucił po czym złapał nad biodrami i opuścił na ziemię .

-  Dziękuje . Chciała już odejść w stronę nory ,ale chłopak złapał ją za rękę i odwrócił

w swoją stronę .

- Coś za coś pamiętasz ?

- No dobra . Powiedziała niechętnie . – Co byś chciał w zamian ?

- Hmmm no nie wiem  , nie wiem . Moooże ….

- Może co ?

- Może buziak w policzek na dobry początek  ?

- Nie wiem co to ma znaczyć ,ale ok. Gryfonka lekko pocałowała chłopaka w policzek.

- Możemy już iść umieram z głodu , pewnie minęło kilka godzin .

- Ja tak samo . Uśmiechnął się łobuzersko i poszedł z Mioną w stronę nory . Gdy byli

już kilka metrów od nory nagle wybiegła Ginni i rzuciła się na Hermionę .

- Jeju jak się o ciebie martwiłam ! Gdzie ty tak długo byłaś !?

- Rozmawiałam z Fredem przyszedł do mnie ,gdy potrzebowałam towarzystwa ,

jednak samotność to nie najlepszy pomysł na rozwiązanie problemów .

- Mówiłam to Harremu ! Jednka czasami nie warto go słuchać.

- To może ja zostawię was same . Wtrącił Fred i wszedł do środka nory .

Ruda złapała Hermionę za ręcę i na nowo zaczęła rozmowę .

- Na pewno wszystko ok. ?

- Tak kochanie . Gryfonka uśmiechnęła się do przyjaciółki .

- To się cieszę . Ron chyba mocno przeżywa bo jak Harry był z nim pogadać to tylko

słyszał jak latają różne przedmioty po pokoju . Nawet go nie wpuścił .

- Ruda proszę nie wspominaj o nim , między nami skończone .

- Ja … ja przepraszam myślałam ,że to tylko zwykła kłótnia w końcu nie ściągnęłaś

bransoletki od niego . Powiedziała skruszona

- A  no tak , w sumie zapomniałam o niej . Przepraszam ,że zmieniam temat ,ale może

pomożesz mi się ogarnąć i pójdziesz ze mną na obiad bo umieram z głodu .

- No pewnie ! Ruda uśmiechnęła się , złapała Mionę za rękę i pociągnęła w stronę łazienki i pokoju .